Eskisi Gibi Değil

 Dışarıdan gördüğün kadarıyla belkide mutlu görmek istiyorsun beni. Ama herşey dışarıdan bakıldığı gibi değil malesef. Hayatımda bir ilerleme kaydettiğimi düşünürken yine en başa döndüğümü farkettim. Yaşamak güzel hissettirmiyor. Yüzüm eskisinden daha da solgun ve ruhsuz. Sadece dışarıdan görünen mutlu bir yüz gibi ama değil işte değil malesef. Daha da yalnız kalmam gerekiyor demekki onu fark ediyorum yavaş yavaş. İyi bir insan olabilmeyi başarabilmek kolay değil. Bunu ben başaramıyorum belli ki. Konuşacak kimsem olmadığı için bu satırları yazıyorum. Bir cevap beklediğimden değil. Belki beni anlayan birinin olduğunu bilmek bir nebze olsun iyi ve insan olduğumu hatırlatır diyorum kendime. Olabilir mi sence bu ? Mümkün mü ?

KAPALI BİRGÜN...

 NEDEN SADECE BOYLE OLMALIYIM DIYE SORUYORUM KENDIME 

YA DA OLMAMAK İÇİN BİR SEBEP Mİ ARAMALIYIM DIYORUM KENDI KENDIME

HEP KENDİ KENDİME BİR ODANIN İÇİNDE SESSİZLİĞİ DİNLERKEN BULMAK KENDIMİ

BELKİ DE FAZLASIYLA KENDI KENDIME KALDIM ÇOK UZUN SAATLERCE

MESELA SENİ SİLDİM AKSAM SON KALAN ANILARIMI DA BİR TUŞLA YOK ETTİM

BİRGÜN GELECEĞİNİ BİLİYORDUM O VAKİTİN

ZOR OLDU İÇİMDE HEP BİR SAVAŞ VERDİM YILLARCA

SENİ UNUTMAYCAĞIM. KİM KİMİ UNUTABİLMİŞ Kİ.

SADECE  KAPATTIM SENİNLE OLAN O KISMI..

VE HİÇ BEKLEMEDİĞİM BİR ANDA MUTLULUĞUN İÇİNDE BULDUM

BU DEFA KORKMUYORUM.

YAVAŞ YAVAŞ DAHA DA FAZLASIYLA KAPANACAKSIN..

BÜYÜK BİR KISMINI HALLETTİM

YAZMAK BU KADAR ZOR OLMAMALI ANLATMAK SATIRLARA

ESKİDEN KALBİMDEN GEÇENLERİ NE KADAR KOLAY YAZARDIM

ŞİMDİ..

ŞİMDİ SADECE SUSUYORUM 

SANKİ ÇOK FAYDASINI GÖRMÜŞ GİBİ.

BUGÜN BİR GARİP HİSSEDİYORUM BİR KARAMSAR HAVA VAR GÖKYÜZÜNDE

SIKICI BIRAZ ARA ARA İYİ HİSSETTİRİYOR GİBİ AMA ÇOK DEĞİL

GÖKYÜZÜ - YERYÜZÜ

https://www.youtube.com/watch?v=3u-7V-JI6Ko

Gelişi güzel yaşamanın rahatlığı olsa gerek. Üstümdeki sakinlik. Ya da bomboş bir evrende yapayalnız kalmış tek insan ben miyim? 

Hikayenin  başladığı yerdi Jüpiter. En büyük gezegenlerden bir tanesi, bolluk, neşe saçan.. Karanlıktan ışığa yol alan ay ışığı ve kuzey yıldızının kesiştiği yerdi. Birbirleri için o an hissettikleri bu gezegenden olmadıklarıydı. Birbirlerini anlamaları uzun sürmedi. Aynı bitişi gibi. 

Bir masum çocuk gülüşü altında yatan korkak biri. Bir lunapark vardı, ellerin tutuştuğu an gökyüzü ve yeryüzü birleşmişti. O an hiç bir şeyden korkmayan Kuzey Yıldızı ve ona cesaret veren Ay Işığı. En sevdiğin ve kaçmak için can attığın o yer bir anda nefret ettiğin yere dönüşür. Uzaktan bile görmek istemeyeceğin bir çöp yığını olur. 

Gökyüzünden yeryüzüne uzanan, gözlerindeki ay ışığı artık mavi mavi parıldamıyor. Kuzey yıldızı desen çoktan terk-i diyar yaptı bu gezegenden. Bir anda gelen neşe yerini hüzne boğdu. Gökyüzü karanlık, ay kaybolmuştu.

Uzay boşluğunda yönünü kaybetmişti yıldız. Ay ışığı da yoktu. Mavi mavi parlayan ışığını da alıp gitmişti bu gezegenden. Onu karanlıkta bırakmıştı. Etrafta bir sürü ses varken, kendi kara delik gibi büyüyen bir sessizlikte yol alıyordu. Ara ara kendi iç sesindeki huzursuzluk çok konuşmuyordu. Bu güzel bir haberdi  belki. Fazla sessizlik bir gün karanlıkta ki mağaradan çıkarmıydı?

KİM BİLİR..