https://www.youtube.com/watch?v=3u-7V-JI6Ko
Gelişi güzel yaşamanın rahatlığı olsa gerek. Üstümdeki sakinlik. Ya da bomboş bir evrende yapayalnız kalmış tek insan ben miyim?
Hikayenin başladığı yerdi Jüpiter. En büyük gezegenlerden bir tanesi, bolluk, neşe saçan.. Karanlıktan ışığa yol alan ay ışığı ve kuzey yıldızının kesiştiği yerdi. Birbirleri için o an hissettikleri bu gezegenden olmadıklarıydı. Birbirlerini anlamaları uzun sürmedi. Aynı bitişi gibi.
Bir masum çocuk gülüşü altında yatan korkak biri. Bir lunapark vardı, ellerin tutuştuğu an gökyüzü ve yeryüzü birleşmişti. O an hiç bir şeyden korkmayan Kuzey Yıldızı ve ona cesaret veren Ay Işığı. En sevdiğin ve kaçmak için can attığın o yer bir anda nefret ettiğin yere dönüşür. Uzaktan bile görmek istemeyeceğin bir çöp yığını olur.
Gökyüzünden yeryüzüne uzanan, gözlerindeki ay ışığı artık mavi mavi parıldamıyor. Kuzey yıldızı desen çoktan terk-i diyar yaptı bu gezegenden. Bir anda gelen neşe yerini hüzne boğdu. Gökyüzü karanlık, ay kaybolmuştu.
Uzay boşluğunda yönünü kaybetmişti yıldız. Ay ışığı da yoktu. Mavi mavi parlayan ışığını da alıp gitmişti bu gezegenden. Onu karanlıkta bırakmıştı. Etrafta bir sürü ses varken, kendi kara delik gibi büyüyen bir sessizlikte yol alıyordu. Ara ara kendi iç sesindeki huzursuzluk çok konuşmuyordu. Bu güzel bir haberdi belki. Fazla sessizlik bir gün karanlıkta ki mağaradan çıkarmıydı?
KİM BİLİR..
